Heilige Schriften im Hinduismus & Quelltexte indischer Spritualität
Schreiber Ganesha
Im Christentum gibt es das alte und vor allem das neue Testament, im Islam den Koran und im Judentum die Torah. Im Gegensatz dazu gibt es im Hinduismus bzw. in der indischen Spiritualität einen wesentlich breiteren Korpus an heiligen Schriften, man kann sagen es gibt eine ganze heilige Bibliothek!
Der „Hinduismus“ ist zwar nur ein abstrakter Überbegriff der schwierig zu fassen ist, aber dennoch möchte ich hier die heiligen Schriften die dazu gehören aufzählen und kurz beschreiben. Es gibt sehr viele religiöse Strömungen die sich in den letzten 5000 Jahen auf dem indischen Subkontinent gebildet haben und entsprechend eben auch sehr viele Schriften die als (mehr oder weniger) heilig erachtet werden. Auser acht gelassen habe ich hier die Texte aus anderen Religionen Indiens wie Jainismus, Buddhismus und Sikhismus.
Shruti & Smriti – 2 Arten von Schriften im Hinduismus
Zunächst Mal gibt es zwei gundlegende Kategorien von Texten im Hinduismus:
- Shruti– das Gehörte
- Smriti– das Erinnerte
Zu den Shrutis werden nur die Veden gezählt, also die 4 verschiedenen Veden und deren 4 Teile. Als Smriti werden alle anderen heiligen Schriften benannt die als solche anerkannt sind und sich auf die Shrtis beziehen.
Der Begriff Smriti ist mehrdeutig, es werden auch bestimmte Gesetzestexte als „Smriti“ bezeichnet, z.B. das Manusmriti.
heilige Texte im Hinduismus
Die Veden – Wurzel des Hinduismus
Die Shrutis sind etwa 2000-5000 Jahre alt, die ersten 3 Teile der Veden werden vor allem für Rituale verwendet, sie wurden lange Zeit von der Kaste der Priester geheim gehalten. Sie werden als „Apaurusheya“ betrachtet- „von übersinnlicher Quelle/ nicht von Menschenhand“, sie wurden den Menschen laut Mahabharata von Brahma gegeben und dann später von Veda Vyasa geordnet und aufgeschrieben.
Die vier Veden sind:
- Rig Veda
- Sama Veda
- Yajur Veda
- Atharva Veda
Jeder dieser einzelnen Vedas besteht wiederum aus vier Abschnitten:
- Samhitas
- Brahmanas
- Aranyakas
- Upanishads
Die Shrutis sind etwa 2000-5000 Jahre alt, die ersten 3 Teile der Veden werden vor allem für Rituale verwendet, sie wurden lange Zeit von der Kaste der Priester geheim gehalten. Sie werden als „Apaurusheya“ betrachtet- von übersinnlicher Quelle/ nicht von Menschenhand, sie wurden den Menschen laut Mahabharata von Brahma gegeben und dann später von Vyasa geordnet und aufgeschrieben. Vor allem die Upanishaden prägten die weitere Entwicklung des Hinduismus, da sie tiefe spirituelle Weisheiten und philosophische Kernkonzepte enthalten. Die Veden und vor allem die Upanishaden werden ausführlich in meinem Artikel „Die Upanishaden – der mystische Teil der Veden“ beschrieben.
Upavedas – Eränzungen
Zu den 4 Veden gibt es noch Wissenschaften die jeweils hinzzugefügt wurden.
- Rig Veda: Dhanurveda- Bogenschießen
- Sama Veda: Gandharvaveda – Musik und Tanz
- Yajur Veda: Sthapatyaveda – Architektur
- Atharva Veda: Ayurveda – Medizin
Komm mit nach: Indien, Nepal, Sri Lanka, Italien, Island, Teneriffa… oder ins Kloster!
Vedangas – hilfswissenschaften zu den Veden
Die Vedangas sind sogenannte Hilfswissenschaften zu den Veden, sie werden verwendet um die Veden korrekt zu interpretieren und weiterzugeben. Sie sind zwar Smriti-Texte, jedoch werden sie bereits in den Shrutis erwähnt.
- śikṣā: Phonetik, Kenntnis der Buchstaben, Artikulation, Sandhiregeln
- chandas: Metrik
- vyākaraṇa: Grammatik
- nirukta: Etymologie
- jyotiṣa: Astronomie & Astrologie
- kalpa: Ritual
Puranas – Geschichten und Hintergründe zu Göttern und Weisen
Das Wort „Purana“ bedeutet wörtlich „alte Geschichten“ und es sagt schon worum es geht, in diesen Texten werden all die Hintergründe und Anekdoten zu den Göttern und Weisen des alten Indiens erzählt. Die Puranaliteratur bildet den Beginn der Verehrung von bestimmten Aspekten Gottes, in den Shrutis wurde Gott in vielen Formen verehrt und die Puranas bilden den beginn der Bhakti- Bewegung mit der Hingabe an einzelne Formen Gottes. Historisch sind die puranischen Texte entgegen der Shrutis nicht aus der Kaste der Priester entwachsen und sie sind daher als eine Art gegenbewegung zu betrachten, die allerdings nachher von den Brahmanen vereinnahmt wurde. Die Puranas sind datiert auf 400 v. bis 1000 n.Chr. und es soll hunderte anerkannte Texte geben, wobei 18 als sehr wichtig und 18 als halbwichtig bezeichnet werden.
Die Mahapuranas widmen sich den drei Göttern der Trimurti und sie werden eingeteilt entsprechend der Haupt-Gottheit mit denen sie sich befassen, manchmal gibt es jedoch wie so häufig auch andere Einteilungen, die 18 „Mahapuranas“ sind:
Brahmapuranas:
- Brahmapurana
Narada Muni, häufigste Person in den Puranas
- Brahmanandapurana
- Brahmavaivartapurana
- Markandeyapurana
- Bhavishyapurana
- Vamanapurana
Vishnupuranas:
- Vishnupurana
- Bhagavatapurana (Shrimad Bhagavatam)
- Naradiyapurana
- Garudapurana
- Padmapurana
- Varahapurana
Shivapuranas:
- Shiva- oder Vayupurana
- Lingapurana
- Skandapurana
- Agni
- Matsyapurana
- Kurmapurana
Upapuranas widmen sich anderen Göttern wie zB der Devi, Agni oder Ganesha, es soll auch 18 von ihnen geben, jedoch werden meist unterschiedliche genannt.
Sthalapuranas befassen sich mit bestimmten heiligen Orten, von dieser Art gibt es hunderte.
Jatipuranas drehen sich um die Geschichte von einzelnen Unterkasten, es gibt sehr viele Jatipuranas und sie sind häufig neueren Datums.
Mahatmyas sind Hymnen aus Puranas die auch als einzelne Texte verwendung finden, so z.B. das Devi Mahatmyam aus der Markandeyapurana.
Als wichtigster Text der Puranas gilt das Bhagavatapurana bzw. Shrimad Bhagavatam welches sich vor allem mit Sri Krishna befasst und viele zentrale Mythen des Hinduismus enthält, hier ein schönes Zitat:
„Auf der letzten Stufe des Lebens soll man kühn genug sein, keine
Angst vor dem Tod zu bekommen. Vielmehr muss man jegliche
Anhaftung an den materiellen Körper samt allem Dazugehörenden
und allen Wünschen aufgeben.“ Shrimad Bhagavatam 2.1.15
Itihasas – Heldengeschichten, Epen über die großen Dynastien
Bhagavan Sri Veda Vyasa
Als Itihasas werdendie beiden großen Epen des alten Indiens bezeichnet die sich mit den Geschichten rund um die Vishnu-Inkarnationen Krishna und Rama befassen. Das Wort „Itihasa“ bedeutet: „so ist es wahrlich gewesen“ und es sind sehr ausführliche Beschreibungen von alten Geschichten in denen Menschen, Götter und Rishis in allen Formen mitspielen. Es gibt zwei Itihasas: das Mahabharata befasst sich mit der Lunaren Dynastie und das Ramayana beschreibt die Solare Dynastie des alten Indiens, bestimmte Herrscher und Heilige werden diesen beiden Abstammungslinien zugeschrieben.
Mahabharata – alles rund um die Kurukshetra Schlacht
Das Mahabharata umfasst je nach Version bis zu 106.000 Verse und es wird die Geschichte von vielen Generationen beschrieben die in der epischen Schlacht von Kurukshetra gipfelt. Als Autor wird Vyasa genannt der auch als Protagonist in der Geschichte auftaucht.
Hier eine Zusammenfassung der Haupt-Geschichte des Mahabharata
Ein Teil des Mahabharata ist die Bhagavad Gita, sicherlich der bekannteste Text Indiens bzw. die wichtigste heilige Schrift des Hinduismus.
Ramayana – das Leben Ramas
In diesem 24.000 Verse umfassenden Epos wird die Lebensgeschichte von Sri Rama beschrieben, als Autor wird der Rishi Valmiki genannt. Ebenso wie das Mahabharata enthält auch das Ramayana eine große philosophische Tiefe.
Agamas – Texte zur Verehrung der Götter
Als Agamas werden Texte bezeichnet die sich mit bestimmten Gottheiten bzw. Aspekte Gottes befassen und die aus Gruppen von Anhängern bestimmter Götter stammen. Das Wort Agamas bedeutet wörtlich „herabgekommenes“ und es gibt vor allem Texte der drei Hauptsekten des Hinduismus: Vaishnava, Shaiva und Shakta, sie widmen sich also vor allem Vishnu, Shiva und der Devi in allen Aspekten, aber es gibt auch Ganapatya (Ganesha) und Soura (Surya) Agamas.
Tantras – bestimmte nicht-vedische Texte
Manche Shakta Agamas werden auch als „Tantras“ bezeichnet, diese befassen sich mit der Idee des weiblichen Prinzips Gottes welches allem zugrundeliegt. Wobei es aber auch auch bestimmte Shiva- und Vishnu-Texte als Tantras bezeichnet werden. Insgesamt versteht man als Tantra eine Art Gegenbewegung zum elitären Vedismus, denn die Tradition der Veden war nur den oberen Kasten zugänglich, die Praktiken des Tantra waren jedem zugänglich.
Sutras – Leitfäden für Denkrichtungen
Sutras sind maßgebliche Ausführungen über bestimmte Philosophische Richtungen des Hinduismus die sich i.d.R. auf die Shastras beziehen bzw. diese fortführen. Sutras bedeutet wörtlich „Faden, Kette“ und es sind möglichst knapp gefasste Aphorismen welche die Lehre auf das absolut wesentliche Reduzieren, sie sind wie Merksätze zum erinnern an die Inhalte, also eine Art Kolloquium. Es gibt zwar einige Sutras die unmittelbar in den Veden stehen, jedoch sind mit Sutras meist die Grundtexte der Darshanas gemeint, also z.B.
- das Yoga Sutra des Patanjali
- das Brahma Sutra bzw. Vedantasutra des Badarayana
Und es gibt weitere Sutras, wie z.B.:
- das Bhakti Sutra des Narada
- das Kamasutra des Vatsyayana, Leitfaden für die Liebe
Im Skanda Purana steht eine schöne Definition von Sutratexten:
„Ein Sutra ist ein Aphorismus, der die Essenz allen Wissens in wenigen Worten ausdrückt. Er muss universal anwendbar und fehlerlos in seiner linguistischen Präsentation sein.“
Bhashya
Bhashya bedeutet wörtlich „Kommentar, Reden, Sprechen“ und man versteht darunter Analysen und Kommentare die hauptsächlich zu Sutras aber auch anderen texten geschrieben wurden und als unterstützung zum Studium allgemein anerkannt werden. Oftmals sind Bhashyatexte nötig um die eigentlichen Schriften korrekt einordnen zu können, beispielsweise ist das Brahmasutra (für mich zumindest) ohne Kommentar nicht zu verstehen. Allerdings können Bhashyas auch irreführen, so ist das Yogasutrabhashya von Vyasa sehr meinungsmachend und fast alle Kommentatoren beziehen sich auf seine Kommentare ohne sie zu hinterfragen.
Shastras – Wissenschaften, Abhandlungen, Oberbegriff
Shastra bedeutet „Schrift, Lehre, Anweisung“ und es wird für Texte zu bestimmten Themen verwendet, so gibt es zB die „Yogashastras“ die sich mit Yoga befassen und es sind damit Texte wie z.B die Yoga Sutras, die Yoga-Upanishaden und andere gemeint. Shastra wird oft am Ende eines Wortes verwendet, ebenso wie bei uns „xxx-logie“, es steht also dann für die „xxx-Wissenschaft“.
Smriti, Manusmriti – kurze Klarstellung
Zu den Shastras wird auch das Dharmashastra gerechnet, ein teil dieser ist das Manusmriti- irrtümlicher Weise werden diese beiden Texte oft als „die Smritis“ benannt, jedoch sind Smritis wie oben beschrieben alle heiligen Texte die nicht als Shastra zu bezeichnen sind.
Hatha Yoga & Kundalini Yoga Texte
Shiva in Matsyendrasana
In der Nachfolge des gr0ßen Nathyogis Matsyendranath und seines Schülers Goraknath bzw. Gorakshanath sind ca. ab dem 11. Jahrhundert Texte verfasst worden die heute als wichtigste Quelltexte des Hathayoga und des Kundaliniyoga gelten und auch für das moderne Yoga maßgeblich sind.
Hier einige dieser Hatha Yoga Texte in chronologischer Reihenfolge:
- Siddha Siddhanta Paddhati
- Amritasiddhi
- Gorakshashataka
- Dattateyayogashastra
- Hatha Yoga Pradipika
- Shiva Samhita
- Gheranda Samhita
Prashnatrayi – drei Quellen des Vedanta
Die Lehre des Vedanta und insbesondere des Advaita Vedanta stützt sich vor allem auf diese drei Texte und deren Kommentare:
- die Upanishaden, insbesondere die Mukhya Upanishads
- die Bhagavad Gita
- das Brahma Sutra bzw. das Vedantasutra
Neben Adi Shankara haben unter anderem auch Ramanuja, Madhavacharya, Vallabhacharya und Nimbarkacharya wichtige Kommentare zum Prashnatrayi geschrieben.
Shankara Texte – Quellendes Advaita Vedanta
Shankara gilt als einer der größten Philosophen in Indiens Geschichte, wie erwähnt hat er bahnbrechende Kommentare zum Prashnatrayi verfasst und darüber hinaus auch viele eigene Texte geschrieben die für das moderne Yoga und das Advaita Vedanta von höhster Wichigkeit sind.Insgesamt erden ihm über 300 kurze und lange Texte angedichtet, oftmals wird er mit seinen nachfolgern verwechselt die den Titel „Shankaracharya“ tragen.
Vor allem sind als seine Hauptwerke zu nennen:
- Atma Bodha
- Tattwa Bodha
- Viveka Chudamani
- Upadeshasahasri
- Aparoksha Anubhuti
Ausserdem schrieb er sehr viele kleine und große Lehrgedichte, so z.B:
- Achyutastakam
- Nirvana Shatakam
- Sadhana Panchakam
- Dakshinamurti Stotram
Zeittafel der heiligen Texte des Hinduismus
In Indien ist es generell sehr schwierig historische Ereignisse klar zu datieren was verschiedene Gründe hat:
- hat man in Indien generell ein anderes Konzept von Zeit und Geschichte
- sind wenig klare historische erhalten
- wird durch den jährlichen Monsun Papier zerstört
- pflegen Inder ihre Mythen sehr gerne und diese widersprechen oft der Wissenschaft
Zur Übersicht habe ich hier einige Daten aufgeführt wie die heiligen Schriften des Hinduismus rein wissenschaftlich heutzutage eingeordnet werden, jedoch sind diese sehr anders als die üblichen Zahlen der Inder. Es wird beisielsweise im Rigveda der Fluss Saraswati beschrieben der jedoch schon 2500 v.Chr. ausgetrocknet ist.
- Rigveda, 1700 – 1100 v.Chr.
- Samaveda, 1500 – 500 v.Chr.
- Yajurveda, 1500 – 500 v.Chr.
- Atharvaveda, 1500 – 500 v.Chr.
- Upanishaden, 700 v.Chr. – 500 .n.Chr.
- Bhagavad Gita, 500 v.Chr. – 200 .n.Chr.
- Ramayana, 400 v.Chr. – 400 .n.Chr.
- Yoga Sutras, 100 v.Chr. – 200 n.Chr.
- Puranas, 3. – 16. Jhd.n.Chr.
- Shiva Sutras 8. Jhd.n.Chr.
- Yoga Vasistha, 10 – 14 Jhd.n.Chr.
- Hatha Yoga Pradipika, 15. Jhd.n.Chr.
- Shiva Samhita, 15. Jhd.n.Chr.
- Gheranda Samhita, 17. Jhd.n.Chr.
Wie gesagt sind die Datierungen der heiligen Texte im Hinduismus sehr unsicher, beispielsweise werden die Puranas und Itihasas üblicherweise deutlich nach Christi datiert, jedoch werden sie aber bereits in der ältesten Upanishade aus dem 8.Jhd.v.Chr. erwähnt:
‘itihāsapurāṇaṃ pañcamaṃ vedānāṃ’ –
„die Itihasas und Puranas sind der 5. Veda“
Chandogya Upanishade, 7.1.2
Narada Muni, häufigste Person in den Puranas
Gayatri Mantra in Devanagari
Im Rahmen meines Projektes zur Übersetzung und Kommentierung des Yoga Sutra möchte ich an dieser Stelle das komplette Werk in der Originalsprache zur Vefügung stellen. Patanjalis Werk wurde verfassst in der uralten Sprache Sanskrit die vor allem eine mündliche Sprache ist und seit mindestens 4000 Jahren genutzt wurde um heilige Texte verbal von einer Generation an die nächste weiter zu geben. Es gibt verschiedene Arten das Sanskrit aufzuschreiben, die beiden wichtigsten sind Devanagari und IAST und in diesen Schriften steht hier nun der komplette Text zur Verfügung.
Das Yoga Sutra des Patanjali umfasst 196 Verse und es gilt als wichtigster Queltext für den modernen Yoga. Ich arbeite seit Jahren an einer ausführlichen Kommentierung und Wort-für-Wort Übersetzung um manchem Leser und mir selbst ein tieferes verstehen des Textes zu ermöglichen. Unter dem Link findest du eine Einleitung und den Text in Deutsch mit Kommentaren sowie Devanagari und IAST.
Sanskrit kann in IAST und Devanagari geschrieben werden
Das International Alphabet of Sanskrit Transliteration (IAST) ist der akademische Standard zur korrekten Wiedergabe der indogermanischen Sprache Sanskrit in unsere lateinische Schrift. Grundlage ist ein Transliterationssystem, welches 1912 auf dem Orientalistenkongress in Athen vorgestellt wurde. IAST ermöglicht eine eindeutige Transliteration von Devanagari und anderen indischen Schriften, da die Schrift sehr genau vermittelt wie einzelne Laute gebildet werden.
Die Devanagari-Schrift wird mindestens seit dem 7. Jahrhhundert verwendet und sie beruht auf die ältere Brahmischrift, neben dem Sanskrit wird sie auch verwendet um Hindi und Marathi zu schreiben. Das Wort Devanagari bedeutet „Schrift aus der Stadt der Götter“ und man sagt sie sei nicht menschlichen Ursprungs sondern von den Göttern gegeben.
Hier meine Wort für Wort Übersetzungen aller Verse:
- Samadhi Pada, 1. Kapitel Yoga Sutra
- Sadhana Pada, 2. Kapitel Yoga Sutra
- Vibhuti Pada, 3. Kapitel Yoga Sutra
- Kaivalya Pada, 4. Kapitel Yoga Sutra
Yoga Sutra komplett in IAST Sanskrit
Zunächst das Yogasutra komplett transkribiert in der IAST schriftweise des Sanskrit. Man beachte, dass der Vers 22. im 3. Kaitel nicht in allen Fassungen des Yoga Sutra auftaucht und sich daher manchmal eine andere Numerierung ergeben kann.
prathamaḥ samādhi-pādaḥ |
atha yogānuśāsanam ||1.1||
yogaś citta-vṛtti-nirodhaḥ ||1.2||
tadā draṣṭuḥ sva-rūpe ‚-vasthānam ||1.3||
vṛtti-sārūpyam itaratra ||1.4||
vṛttayaḥ pañcatayyaḥ kliṣṭā akliṣṭāḥ [ ] ||1.5||
pramāṇa-viparyaya-vikalpa-nidrā-smṛtayaḥ ||1.6||
pratyakṣānumānāgamāḥ pramāṇāni ||1.7||
viparyayo mithyā-jñānam atad-rūpa-pratiṣṭham ||1.8||
śabda-jñānānupātī vastu-śūnyo vikalpāḥ ||1.9||
abhāva-pratyayālambanā vṛttir nidrā ||1.10||
anubhūta-viṣayāsaṃpramoṣaḥ smṛtiḥ ||1.11||
abhyāsa-vairāgyābhyāṃ tan-nirodhaḥ ||1.12||
tatra sthitau yatno ‚-bhyāsaḥ ||1.13||
sa tu dīrghakāla nairantarya satkāra-ādara-āsevito dṛḍhabhūmiḥ||1.14||
dṛṣṭānuśravika-viṣaya-vitṛṣṇasya vaśīkāra-saṃjñā vairāgyam||15||
tat-paraṃ puruṣa-khyāter guṇa-vaitṛṣṇyam ||1.16||
vitarka-vicārānandāsmitā-rūpānugamāt saṃprajñātaḥ ||1.17||
virāma-pratyayābhyāsa-pūrvaḥ saṃskāra-śeṣo ‚-nyaḥ ||1.18||
bhava-pratyayo videha-prakṛti-layānām ||1.19||
śraddhā-vīrya-smṛti-samādhi-prajñā-pūrvaka itareṣām ||1.20||
tīvra-saṃvegānām āsannaḥ ||1.21||
mṛdu-madhyādhimātratvāt tato ‚-pi viśeṣaḥ ||1.22||
īśvara-praṇidhānād vā ||1.23||
kleśa-karma-vipākāśayair aparāmṛṣṭaḥ puruṣa-viśeṣa īśvaraḥ ||1.24||
tatra niratiśayaṃ sarvajña-bījam ||1.25||
sa eṣa pūrveṣām-api-guruḥ kālena-anavacchedāt||1.26||
tasya vācakaḥ praṇavaḥ ||1.27||
taj-japas tadartha-bhāvanam ||1.28||
tataḥ pratyak-cetanādhigamo ‚-py antarāyābhāvaś ca ||1.29||
vyādhi styāna saṁśaya pramāda-ālasya-avirati bhrāntidarśana-alabdha-bhūmikatva-anavasthitatvāni citta-vikṣepāḥ te antarāyāḥ||1.30||
duḥkha-daurmanasyāṅgamejayatva-śvāsa-praśvāsā vikṣepa-sahabhuvaḥ ||1.31||
tat-pratiṣedhārtham eka-tattvābhyāsaḥ ||1.32||
maitrī-karuṇā-muditopekṣaṇāṃsukha-duḥkha-puṇyāpuṇya-viṣayāṇāṃ bhāvanātaś citta-prasādanam ||1.33||
pracchardana-vidhāraṇābhyāṃ vā prāṇasya ||1.34||
viṣayavatī vā pravṛttir utpannā manasaḥ sthiti-nibandhanī ||1.35||
viśokā vā jyotiṣmatī ||1.36||
vīta-rāga-viṣayaṃ vā cittam ||1.37||
svapna-nidrā-jñānālambanaṃ vā ||1.38||
yathābhimata-dhyānād vā ||1.39||
paramāṇu-parama-mahattvānto ‚-sya vaśīkāraḥ ||1.40||
kṣīṇa-vṛtter, abhijātasyeva maṇer, grahītṛ-grahaṇa-grāhyeṣutatstha-tadañjanatā-samāpattiḥ ||1.41||
tatra śabdārtha-jñāna-vikalpaiḥ saṃkīrṇā savitarkā samāpattiḥ ||1.42||
smṛti-pariśuddhau sva-rūpa-śūnyevārtha-mātra-nirbhāsā [ ]nirvitarkā ||1.43||
etayaiva savicārā nirvicārā ca sūkṣma-viṣayā vyākhyātā ||1.44||
sūkṣma-viṣayatvaṃ cāliṅga-paryavasānam ||1.45||
tā eva sabījaḥ samādhiḥ ||1.46||
nirvicāra-vaiśāradye dhyātma-prasādaḥ ||1.47||
rtaṃbharā tatra prajñā ||1.48||
śruta-anumāna-prajñā-abhyām-anya-viṣayā viśeṣa-arthatvāt ||1.49||
tajjaḥ saṃskāro ‚-nya-saṃskāra-pratibandhī ||1.50||
tasyāpi nirodhe sarva-nirodhān nirbījaḥ samādhiḥ [ ] ||1.51||
iti patañjali-viracite yoga-sūtre prathamaḥ samādhi-pādaḥ |
dvitīyaḥ sādhana-pādaḥ |
tapaḥ-svādhyāyeśvara-praṇidhānāni kriyā-yogaḥ ||2.1||
samādhi-bhāvanārthaḥ kleśa-tanūkaraṇārthaś ca ||2.2||
avidyā-asmitā-rāga-dveṣa-abhiniveśaḥ kleśāḥ ||2.3||
avidyā kṣetram uttareṣāṃ prasupta-tanu-vicchinnodārāṇām ||2.4||
anityāśuci-duḥkhānātmasu nitya-śuci-sukhātma-khyātir avidyā ||2.5||
dṛg-darśana-śaktyor ekātmatevāsmitā ||2.6||
sukha-anuśayī rāgaḥ ||2.7||
duḥkha-anuśayī dveṣa ||2.8||
sva-rasa-vāhī viduṣo-pi tathā-rūḍho-bhiniveśaḥ ||2.9||
te pratiprasava-heyāḥ sūkṣmāḥ ||2.10||
dhyāna-heyās tad-vṛttayaḥ ||2.11||
kleśa-mūlaḥ karmāśayo dṛṣṭādṛṣṭa-janma-vedanīyaḥ ||2.12||
sati mūle tad-vipāko jātyāyur-bhogāḥ ||2.13||
te hlāda-paritāpa-phalāḥ puṇyāpuṇya-hetutvāt ||2.14||
pariṇāma-tāpa-saṃskāra-duḥkhair guṇa-vṛtti-virodhāc ca duḥkhameva sarvaṃ vivekinaḥ ||2.15||
heyaṃ duḥkham anāgatam ||2.16||
draṣṭṛ-dṛśyayoḥ saṃyogo heya-hetuḥ ||2.17||
prakāśa-kriyā-sthiti-śīlaṃ bhūtendriyātmakaṃ bhogāpavargārthaṃdṛśyam ||2.18||
viśeṣa-aviśeṣa-liṅga-mātra-aliṅgāni guṇaparvāṇi ||2.19||
draṣṭā dṛśi-mātraḥ śuddho ‚-pi pratyayānupaśyaḥ ||2.20||
tadartha eva dṛśyasyātmā ||2.21||
kṛtārthaṃ prati naṣṭam apy anaṣṭaṃ tad, anya-sādhāraṇatvāt ||2.22||
sva-svāmi-śaktyoḥ sva-rūpopalabdhi-hetuḥ saṃyogaḥ ||2.23||
tasya hetur avidyā ||2.24||
tadabhāvāt saṃyogābhāvo hānaṃ. tad dṛśeḥ kaivalyam ||2.25||
viveka-khyātir aviplavā hānopāyaḥ ||2.26||
tasya saptadhā prānta-bhūmiḥ prajñā ||2.27||
yogāṅgānuṣṭhānād aśuddhi-kṣaye jñāna-dīptir, āviveka-khyāteḥ ||2.28||
yama-niyamāsana-prāṇāyāma-pratyāhāra-dhāraṇā-dhyāna-samādhayo‘-ṣṭāv aṅgāni ||2.29||
ahiṁsā-satya-asteya brahmacarya-aparigrahāḥ yamāḥ ||2.30||
(ete tu) jāti-deśa-kāla-samaya-anavacchinnāḥ sārvabhaumā-mahāvratam ||2.31||
śauca-saṃtoṣa-tapaḥ-svādhyāyeśvara-praṇidhānāni niyamāḥ ||2.32||
vitarka-bādhane pratipakṣa-bhāvanam ||2.33||
vitarkā hiṁsādayaḥ kṛta-kārita-anumoditā lobha-krodha-moha-āpūrvakā mṛdu-madhya adhimātrā duḥkha-ajñāna-ananta-phalā iti pratiprakṣa-bhāvanam ||2.34||
ahiṃsā-pratiṣṭhāyāṃ tat-saṃnidhau vaira-tyāgaḥ ||2.35||
satya-pratiṣṭhāyāṃ kriyā-phalāśrayatvam ||2.36||
asteya-pratiṣṭhāyāṃ sarva-ratnopasthānam ||2.37||
brahmacarya-pratiṣṭhāyāṃ vīrya-lābhaḥ ||2.38||
aparigraha-sthairye janma-kathaṃtā-saṃbodhaḥ ||2.39||
śaucāt svāṅga-jugupsā parair asaṃsargaḥ ||2.40||
sattva-śuddhiḥ saumanasya-ikāgry-endriyajaya-ātmadarśana yogyatvāni ca ||2.41||
saṁtoṣāt-anuttamas-sukhalābhaḥ ||2.42||
kāyendriya-siddhir aśuddhi-kṣayāt tapasaḥ ||2.43||
svādhyāyād iṣṭa-devatā-saṃprayogaḥ ||2.44||
samādhi-siddhir īśvara-praṇidhānāt ||2.45||
sthira-sukham āsanam ||2.46||
prayatna-śaithilya-ananta-samāpatti-bhyām ||2.47||
tato dvandvānabhighātaḥ ||2.48||
tasmin sati śvāsa-praśvāsayor gati-vicchedaḥ prāṇāyāmaḥ ||2.49||
bāhya-ābhyantara-sthambha vṛttiḥ deśa-kāla-sankhyābhiḥ paridṛṣṭo dīrgha-sūkṣmaḥ ||2.50||
bāhyābhyantara-viṣayākṣepī caturthaḥ ||2.51||
tataḥ kṣīyate prakāśāvaraṇam ||2.52||
dhāraṇāsu ca yogyatā manasaḥ ||2.53||
svaviṣaya-asaṁprayoge cittasya svarūpānukāra-iv-endriyāṇāṁ pratyāhāraḥ ||2.54||
tataḥ paramā vaśyatendriyāṇām ||2.55||
iti patañjali-viracite yoga-sūtre dvitīyaḥ sādhana-pādaḥ |
tṛtīyaḥ vibhūti-pādaḥ |
deśa-bandhaś cittasya dhāraṇā ||3.1||
tatra pratyayaika-tānatā dhyānam ||3.2||
tad evārtha-mātra-nirbhāsaṃ sva-rūpa-śūnyam iva samādhiḥ ||3.3||
trayam ekatra saṃyamaḥ ||3.4||
taj-jayāt prajñālokaḥ ||3.5||
tasya bhūmiṣu viniyogaḥ ||3.6||
trayam antaraṅgaṃ pūrvebhyaḥ ||3.7||
tad api bahiraṅgaṃ nirbījasya ||3.8||
vyutthāna-nirodha-saṃskārayor abhibhava-prādurbhāvaunirodha-kṣaṇa-cittānvayo nirodha-pariṇāmaḥ ||3.9||
tasya praśānta-vāhitā saṃskārāt ||3.10||
sarvārthataikāgratayoḥ kṣayodayau cittasya samādhi-pariṇāmaḥ ||3.11||
tataḥ punaḥ śātoditau tulya-pratyayau cittasya-ikāgratā-pariṇāmaḥ ||3.12||
etena bhūtendriyeṣu dharma-lakṣaṇāvasthā-pariṇāmā vyākhyātāḥ ||3.13||
śāntoditāvyapadeśya-dharmānupātī dharmī ||3.14||
kramānyatvaṃ pariṇāmānyatve hetuḥ ||3.15||
pariṇāma-traya-saṃyamād atītānāgata-jñānam ||3.16||
śabdārtha-pratyayānām itaretarādhyāsāt saṃkaraḥ.tat-pravibhāga-saṃyamāt sarva-bhūta-ruta-jñānam ||3.17||
saṃskāra-sākṣat-karaṇāt pūrva-jāti-jñānam ||3.18||
pratyayasya para-citta-jñānam ||3.19||
na ca tat sālambanaṁ tasya-aviṣayī bhūtatvāt ||3.20||
kāya-rūpa-saṃyamāt tad-grāhya-śakti-stambhecakṣuḥ-prakāśāsaṃprayoge ‚-ntar-dhānam ||3.21||
sopakramaṃ nirupakramaṃ ca karma. tat-saṃyamād aparānta-jñānam,ariṣṭebhyo vā ||3.22||
maitryādiṣu balāni ||3.23||
baleṣu hasti-balādīni ||3.24||
pravṛttyāloka-nyāsāt sūkṣma-vyavahita-viprakṛṣṭa-jñānam ||3.25||
bhuvana-jñānaṃ sūrye saṃyamāt ||3.26||
candre tārā-vyūha-jñānam ||3.27||
dhruve tad-gati-jñānam ||3.28||
nābhi-cakre kāya-vyūha-jñānam ||3.29||
kaṇṭha-kūpe kṣut-pipāsā-nivṛttiḥ ||3.30||
kūrma-nāḍyāṃ sthairyam ||3.31||
mūrdha-jyotiṣi siddha-darśanam ||3.32||
prātibhād vā sarvam ||3.33||
hṛdaye citta-saṃvit ||3.34||
sattva-puruṣāyoḥ atyantā-saṁkīrṇayoḥ pratyayāviśeṣo-bhogaḥ para-arthat-vāt-sva-arthasaṁyamāt puruṣa-jñānam ||3.35||
tataḥ prātibha-śrāvaṇa-vedanādarśāsvāda-vārtā jāyante ||3.36||
te samādhāv upasargā. vyutthāne siddhayaḥ ||3.37||
bandha-kāraṇa-śaithilyāt pracāra-saṃvedanāc ca cittasyapara-śarīrāveśaḥ ||3.38||
udāna-jayāj jala-paṅka-kaṇṭakādiṣv asaṅga utkrāntiś ca ||3.39||
samāna-jayāj-jvalanam ||3.40||
śrotrākāśayoḥ saṃbandha-saṃyamād divyaṃ śrotram ||3.41||
kāyākāśayoḥ saṃbandha-saṃyamāl laghu-tūla-samāpatteścākāśa-gamanam ||3.42||
bahir akalpitā vṛttir mahā-videhā. tataḥ prakāśāvaraṇa-kṣayaḥ ||3.43||
sthūla-sva-rūpa-sūkṣmānvayārthavattva-saṃyamād bhūta-jayaḥ ||3.44||
tato ‚-ṇimādi-prādurbhāvaḥ kāya-saṃpat tad-dharmānabhighātaś ca ||3.45||
rūpa-lāvaṇya-bala-vajra-saṃhananatvāni kāya-saṃpat ||3.46||
grahaṇa-sva-rūpāsmitānvayārthavattva-saṃyamād indriya-jayaḥ ||3.47||
tato mano-javitvaṁ vikaraṇa-bhāvaḥ pradhāna-jayaś-ca ||3.48||
sattva-puruṣānyatā-khyāti-mātrasya sarva-bhāvādhiṣṭhātṛtvaṃsarva-jñātṛtvaṃ ca ||3.49||
tad-vairāgyād api doṣa-bīja-kṣaye kaivalyam ||3.50||
sthāny-upa-nimantraṇe saṅga-smaya-akaraṇaṁ punar-aniṣṭa-prasaṅgāt ||3.51||
kṣaṇa-tat-kramayoḥ saṃyamād vivekajaṃ jñānam ||3.52||
jāti-lakṣaṇa-deśair anyatānavacchedāt tulyayos tataḥ pratipattiḥ ||3.53||
tārakaṃ sarva-viṣayaṃ sarvathā-viṣayam akramaṃ ceti vivekajaṃjñānam ||3.54||
sattva-puruṣayoḥ śuddhisāmye kaivalyam ||3.55||
iti patañjali-viracite yoga-sūtre tṛtīyo vibhūti-pādaḥ
caturthaḥ kaivalya-pādaḥ |
janmauṣadhi-mantra-tapaḥ-samādhijāḥ siddhayaḥ ||4.1||
jātyantara-pariṇāmaḥ prakṛtyāpūrāt ||4.2||
nimittam aprayojakaṃ prakṛtīnāṃ. varaṇa-bhedas tu tataḥ kṣetrikavat ||4.3||
nirmāṇa-cittāny asmitā-mātrāt ||4.4||
pravṛtti-bhede prayojakaṃ cittam ekam anekeṣām ||4.5||
tatra dhyānajam anāśayam ||4.6||
karmāśuklākṛṣṇaṃ yoginas. trividham itareṣām ||4.7||
tatas tad-vipākānuguṇānām evābhivyaktir vāsanānām ||4.8||
jāti-deśa-kāla-vyavahitānām apy ānantaryaṃ, smṛti-saṃskārayoreka-rūpatvāt ||4.9||
Tāsāmanāditvaṁ cāśiṣo nityatvāt ||4.10||
hetu-phalāśrayālambanaiḥ saṃgṛhītatvād eṣām abhāve tadabhāvaḥ ||4.11||
atītānāgataṃ sva-rūpato ‚-sty adhva-bhedād dharmāṇām ||4.12||
te vyakta-sūkṣmā guṇātmānaḥ ||4.13||
pariṇāmaikatvād vastu-tattvam ||4.14||
vastu-sāmye citta-bhedāt tayor vibhaktaḥ panthāḥ ||4.15||
na caika-citta-tantraṃ vastu tad apramāṇakaṃ tadā kiṃ syāt ||4.16||
taduparāgāpekṣatvāt cittasya vastu jñātājñātam ||4.17||
sadā jñātāś citta-vṛttayas, tat-prabhoḥ puruṣasyāpariṇāmitvāt ||4.18||
na tat svābhāsaṃ, dṛśyatvāt ||4.19||
eka-samaye cobhayānavadhāraṇam ||4.20||
cittāntara-dṛśye buddhi-buddher atiprasaṅgaḥ smṛti-saṃkaraś ca ||4.21||
citer apratisaṃkramāyās tadākārāpattau sva-buddhi-saṃvedanam ||4.22||
draṣṭṛ-dṛśyoparaktaṃ cittaṃ sarvārtham ||4.23||
tad asaṃkhyeya-vāsanā-citram api parārthaṃ, saṃhatya-kāritvāt ||4.24||
viśeṣa-darśina ātma-bhāva-bhāvanā-vinivṛttiḥ ||4.25||
tadā viveka-nimnaṃ kaivalya-prāg-bhāraṃ cittam ||4.26||
tac-chidreṣu pratyayāntarāṇi saṃskārebhyaḥ ||4.27||
hānam eṣāṃ kleśavad uktam ||4.28||
prasaṃkhyāne ‚-py akusīdasya sarvathā-viveka-khyāter dharma-meghaḥsamādhiḥ ||4.29||
tataḥ kleśa-karma-nivṛttiḥ ||4.30||
tadā sarvāvaraṇa-malāpetasya jñānasyānantyāj jñeyam alpam ||4.31||
tataḥ kṛtārthānāṃ pariṇāma-krama-parisamāptir guṇānām ||4.32||
kṣaṇa-pratiyogī pariṇāmāparānta-nirgrāhyaḥ kramaḥ ||4.33||
puruṣārtha-śūnyānāṃ guṇānāṃ pratiprasavaḥ kaivalyaṃ,sva-rūpa-pratiṣṭhā vā citi-śaktiriti ||4.34||
iti patañjali-viracite yoga-sūtre caturthaḥ kaivalya-pādaḥ |
|| iti pātañjala-yoga-sūtrāṇi ||Yoga Sutra in Devanagari Sanskrit
Hier der komplette Text des Yogasūtra in der Devanagari-Schriftweise des Sanskrit:
समाधिपाद
अथ योगानुशासनम्॥१॥
योगश्चित्तवृत्तिनिरोधः॥२॥
तदा द्रष्टुः स्वरूपेऽवस्थानम्॥३॥
वृत्तिसारूप्यमितरत्र॥४॥
वृत्तयः पञ्चतय्यः क्लिष्टाक्लिष्टाः॥५॥
प्रमाणविपर्ययविकल्पनिद्रास्मृतयः॥६॥
प्रत्यक्षानुमानागमाः प्रमाणानि॥७॥
विपर्ययो मिथ्याज्ञानमतद्रूपप्रतिष्ठम्॥८॥
शब्दज्ञानानुपाती वस्तुशून्यो विकल्पः॥९॥
अभावप्रत्ययालम्बना वृत्तिर्निद्रा॥१०॥
अनुभूतविषयासंप्रमोषः स्मृतिः॥११॥
अभ्यासवैराग्याभ्यां तन्निरोधः॥१२॥
तत्र स्थितौ यत्नोऽभ्यासः॥१३॥
स तु दीर्घकालनैरन्तर्यसत्कारासेवितो दृढभूमिः॥१४॥
दृष्टानुश्रविकविषयवितृष्णस्य वशीकारसंज्ञा वैराग्यम्॥१५॥
तत्परं पुरुषख्यातेर्गुणवैतृष्ण्यम्॥१६॥
वितर्कविचारानन्दास्मितारूपानुगमात् संप्रज्ञातः॥१७॥
विरामप्रत्ययाभ्यासपूर्वः संस्कारशेषोऽन्यः॥१८॥
भवप्रत्ययो विदेहप्रकृतिलयानाम्॥१९॥
श्रद्धावीर्यस्मृतिसमाधिप्रज्ञापूर्वक इतरेषाम्॥२०॥
तीव्रसंवेगानामासन्नः॥२१॥
मृदुमध्याधिमात्रत्वात् ततोऽपि विशेषः॥२२॥
ईश्वरप्रणिधानाद्वा॥२३॥
क्लेशकर्मविपाकाशयैरपरामृष्टः पुरुषविशेष ईश्वरः॥२४॥
तत्र निरतिशयं सर्वज्ञबीजम्॥२५॥
पूर्वेषाम् अपि गुरुः कालेनानवच्छेदात्॥२६॥
तस्य वाचकः प्रणवः॥२७॥
तज्जपस्तदर्थभावनम्॥२८॥
ततः प्रत्यक्चेतनाधिगमोऽप्यन्तरायाभावश्च॥२९॥
व्याधिस्त्यानसंशयप्रमादालस्याविरतिभ्रान्तिदर्शनालब्धभूमिकत्वानवस्थितत्वानि चित्तविक्षेपास्तेऽन्तरायाः॥३०॥
दुःखदौर्मनस्याङ्गमेजयत्वश्वासप्रश्वासा विक्षेपसहभुवः॥३१॥
तत्प्रतिषेधार्थमेकतत्त्वाभ्यासः॥३२॥
मैत्रीकरुणामुदितोपेक्षणां सुखदुःखपुण्यापुण्यविषयाणां भावनातश्चित्तप्रसादनम्॥३३॥
प्रच्छर्दनविधारणाभ्यां वा प्राणस्य॥३४॥
विषयवती वा प्रवृत्तिरुत्पन्ना मनसः स्थितिनिबन्धिनी॥३५॥
विशोका वा ज्योतिष्मती॥३६॥
वीतरागविषयं वा चित्तम्॥३७॥
स्वप्ननिद्राज्ञानालम्बनं वा॥३८॥
यथाभिमतध्यानाद्व॥३९॥
परमाणु परममहत्त्वान्तोऽस्य वशीकारः॥४०॥
क्षीणवृत्तेरभिजातस्येव मणेर्ग्रहीतृग्रहणग्राह्येषु तत्स्थतदञ्जनतासमापत्तिः॥४१॥
तत्र शब्दार्थज्ञानविकल्पैः संकीर्णा सवितर्का समापत्तिः॥४२॥
स्मृतिपरिशुद्धौ स्वरूपशून्येवार्थमात्रनिर्भासा निर्वितर्का॥४३॥
एतयैव सविचारा निर्विचारा च सूक्ष्मविषया व्याख्याता॥४४॥
सूक्ष्मविषयत्वं चालिङ्गपर्यवसानम्॥४५॥
ता एव सबीजः समाधिः॥४६॥
निर्विचारवैशारद्येऽध्यात्मप्रसादः॥४७॥
ऋतम्भरा तत्र प्रज्ञा॥४८॥
श्रुतानुमानप्रज्ञाभ्यामन्यविषया विशेषार्थत्वात्॥४९॥
तज्जः संस्कारोऽन्यसंस्कारप्रतिबन्धी॥५०॥
तस्यापि निरोधे सर्वनिरोधान्निर्बीजः समाधिः॥५१॥
साधनपाद
तपःस्वाध्यायेश्वरप्रणिधानानि क्रियायोगः॥१॥
समाधिभावनार्थः क्लेशतनूकरणार्थश्च॥२॥
अविद्यास्मितारागद्वेषाभिनिवेशाः क्लेशाः॥३॥
अविद्याक्षेत्रमुत्तरेषां प्रसुप्ततनुविच्छिन्नोदाराणाम्॥४॥
अनित्याशुचिदुःखानात्मसु नित्यशुचिसुखात्मख्यातिरविद्या॥५॥
दृग्दर्शनशक्त्योरेकात्मतेवास्मिता॥६॥
सुखानुशयी रागः॥७॥
दुःखानुशयी द्वेषः॥८॥
स्वरसवाही विदुषोऽपि तथारूढो भिनिवेशः॥९॥
ते प्रतिप्रसवहेयाः सूक्ष्माः॥१०॥
ध्यानहेयास्तद्वृत्तयः॥११॥
क्लेशमूलः कर्माशयो दृष्टादृष्टजन्मवेदनीयः॥१२॥
सति मूले तद्विपाको जात्यायुर्भोगाः॥१३॥
ते ह्लादपरितापफलाः पुण्यापुण्यहेतुत्वात्॥१४॥
परिणामतापसंस्कारदुःखैर्गुणवृत्तिविरोधाच्च दुःखमेव सर्वं विवेकिनः॥१५॥
हेयं दुःखमनागतम्॥१६॥
द्रष्टृदृश्ययोः संयोगो हेयहेतुः॥१७॥
प्रकाशक्रियास्थितिशीलं भूतेन्द्रियात्मकं भोगापवर्गार्थं दृश्यम्॥१८॥
विशेषाविशेषलिङ्गमात्रालिङ्गानि गुणपर्वाणि॥१९॥
द्रष्टा दृशिमात्रः शुद्धोऽपि प्रत्ययानुपश्यः॥२०॥
तदर्थ एव दृश्यस्यात्मा॥२१॥
कृतार्थं प्रति नष्टमप्यनष्टं तदन्यसाधारणत्वात्॥२२॥
स्वस्वामिशक्त्योः स्वरूपोपलब्धिहेतुः संयोगः॥२३॥
तस्य हेतुरविद्या॥२४॥
तदभावात् संयोगाभावो हानं तद् दृशेः कैवल्यम्॥२५॥
विवेकख्यातिरविप्लवा हानोपायः॥२६॥
तस्य सप्तधा प्रान्तभूमिः प्रज्ञा॥२७॥
योगाङ्गाऽनुष्ठानादशुद्धिक्षये ज्ञानदीप्तिराविवेकख्यातेः॥२८॥
यमनियमासनप्राणायामप्रत्याहारधारणाध्यानसमाधयोऽष्टावङ्गानि॥२९॥
अहिंसासत्यास्तेयब्रह्मचर्यापरिग्रहा यमाः॥३०॥
जातिदेशकालसमयानवच्छिन्नाः सार्वभौमा महाव्रतम्॥३१॥
शौचसंतोषतपःस्वाध्यायेश्वरप्रणिधानानि नियमाः॥३२॥
वितर्कबाधने प्रतिपक्षभावनम्॥३३॥
वितर्का हिंसादयः कृतकारितानुमोदिता लोभक्रोधमोहपूर्वका मृदुमध्याधिमात्रा दुःखाज्ञानानन्तफला इति प्रतिपक्षभावनम्॥३४॥
अहिंसाप्रतिष्ठायां तत्सन्निधौ वैरत्यागः॥३५॥
सत्यप्रतिष्ठायां क्रियाफलाश्रयत्वम्॥३६॥
अस्तेयप्रतिष्ठायां सर्वरत्नोपस्थानम्॥३७॥
ब्रह्मचर्यप्रतिष्ठायां वीर्यलाभः॥३८॥
अपरिग्रहस्थैर्ये जन्मकथंतासंबोधः॥३९॥
शौचात् स्वाङ्गजुगुप्सा परैरसंसर्गः॥४०॥
सत्त्वशुद्धिसौमनस्यैकाग्र्येन्द्रियजयात्मदर्शनयोग्यत्वानि च॥४१॥
संतोषादनुत्तमसुखलाभः॥४२॥
कायेन्द्रियसिद्धिरशुद्धिक्षयात्तपसः॥४३॥
स्वाध्यायादिष्टदेवतासंप्रयोगः॥४४॥
समाधिसिद्धिरीश्वरप्रणिधानात्॥४५॥
स्थिरसुखमासनम्॥४६॥
प्रयत्नशैथिल्यानन्त्यसमापत्तिभ्याम्॥४७॥
ततो द्वन्द्वानभिघातः॥४८॥
तस्मिन् सति श्वासप्रश्वासयोर्गतिविच्छेदः प्राणायामः॥४९॥
बाह्याभ्यन्तरस्तम्भवृत्तिर्देशकालसंख्याभिः परिदृष्टो दीर्घसूक्ष्मः॥५०॥
बाह्याभ्यन्तरविषयाक्षेपी चतुर्थः॥५१॥
ततः क्षीयते प्रकाशावरणम्॥५२॥
धारणासु च योग्यता मनसः॥५३॥
स्वविषयासंप्रयोगे चित्तस्य स्वरूपानुकार इवेन्द्रियाणां प्रत्याहारः॥५४॥
ततः परमा वश्यतेन्द्रियाणाम्॥५५॥
विभूतिपाद
देशबन्धश्चित्तस्य धारणा॥१॥
तत्र प्रत्ययैकतानता ध्यानम्॥२॥
तदेवार्थमात्रनिर्भासं स्वरूपशून्यमिव समाधिः॥३॥
त्रयमेकत्र संयमः॥४॥
तज्जयात्प्रज्ञालोकः॥५॥
तस्य भूमिषु विनियोगः॥६॥
त्रयमन्तरङ्गं पूर्वेभ्यः॥७॥
तदपि बहिरङ्गं निर्बीजस्य॥८॥
व्युत्थाननिरोधसंस्कारयोरभिभवप्रादुर्भावौ निरोधक्षणचित्तान्वयो निरोधपरिणामः॥९॥
तस्य प्रशान्तवाहिता संस्कारात्॥१०॥
सर्वार्थतैकाग्रतयोः क्षयोदयौ चित्तस्य समाधिपरिणामः॥११॥
ततः पुनः शान्तोदितौ तुल्यप्रत्ययौ चित्तस्यैकाग्रतापरिणामः॥१२॥
एतेन भूतेन्द्रियेषु धर्मलक्षणावस्थापरिणामा व्याख्याताः॥१३॥
शान्तोदिताव्यपदेश्यधर्मानुपाती धर्मी॥१४॥
क्रमान्यत्वं परिणामान्यत्वे हेतुः॥१५॥
परिणामत्रयसंयमासदतीतानागतज्ञानम्॥१६॥
शब्दार्थप्रत्ययानामितरेतराध्यासात् संकरस्तत्प्रविभागसंयमात् सर्वभूतरुतज्ञानम्॥१७॥
संस्कारसाक्षत्करणात् पूर्वजातिज्ञानम्॥१८॥
प्रत्ययस्य परचित्तज्ञानम्॥१९॥
न च तत् सालम्बनं तस्याविषयीभूतत्वात्॥२०॥
कायरूपसंयमात् तद्ग्राह्यशक्तिस्तम्भे चक्षुःप्रकाशासंप्रयोगेऽन्तर्धानम्॥२१॥
सोपक्रमं निरुपक्रमं च कर्म तत्संयमादपरान्तज्ञानमरिष्टेभ्यो वा॥२२॥
मैत्र्यादिषु बलानि॥२३॥
बलेषु हस्तिबलादीनि॥२४॥
प्रवृत्त्यालोकन्यासात् सूक्ष्मव्यवहितविप्रकृष्टज्ञानम्॥२५॥
भुवनज्ञानं सूर्ये संयमात्॥२६॥
चन्द्रे ताराव्यूहज्ञानम्॥२७॥
ध्रुवे तद्गतिज्ञानम्॥२८॥
नाभिचक्रे कायव्यूहज्ञानम्॥२९॥
कण्ठकूपे क्षुत्पिपासानिवृत्तिः॥३०॥
कूर्मनाड्यां स्थैर्यम्॥३१॥
मूर्धज्योतिषि सिद्धदर्शनम्॥३२॥
प्रातिभाद्वा सर्वम्॥३३॥
हृदये चित्तसंवित्॥३४॥
सत्त्वपुरुषयोरत्यन्तासंकीर्णयोः प्रत्ययाविशेषो भोगः परार्थान्यस्वार्थसंयमात् पुरुषज्ञानम्॥३५॥
ततः प्रातिभश्रावणवेदनादर्शास्वादवार्ता जायन्ते॥३६॥
ते समाधावुपसर्गा व्युत्थाने सिद्धयः॥३७॥
बन्धकारणशैथिल्यात्प्रचारसंवेदनाच्च चित्तस्य परशरीरावेशः॥३८॥
उदानजयाज्जलपङ्ककण्टकादिष्वसङ्ग उत्क्रान्तिश्च॥३९॥
समानजयाज्ज्वलनम्॥४०॥
श्रोत्राकाशयोः संबन्धसंयमाद्दिव्यं श्रोत्रम्॥४१॥
कायाकाशयोः संबन्धसंयमाल्लघुतूलसमापत्तेश्चाकाशगमनम्॥४२॥
बहिरकल्पिता वृत्तिर्महाविदेहा ततः प्रकाशावरणक्षयः॥४३॥
स्थूलस्वरूपसूक्ष्मान्वयार्थवत्त्वसंयमाद भूतजयः॥४४॥
ततोऽणिमादिप्रादुर्भावः कायसंपत्तद्धर्मानभिघातश्च॥४५॥
रूपलावण्यबलवज्रसंहननत्वानि कायसंपत्॥४६॥
ग्रहणस्वरूपास्मितान्वयार्थवत्त्वसंयमादिन्द्रियजयः॥४७॥
ततो मनोजवित्वं विकरणभावः प्रधानजयश्च॥४८॥
सत्त्वपुरुषान्यताख्यातिमात्रस्य सर्वभावाधिष्ठातृत्वं सर्वज्ञातृत्वं च॥४९॥
तद्वैराग्यादपि दोषबीजक्षये कैवल्यम्॥५०॥
स्थान्युपनिमन्त्रणे सङ्गस्मयाकरणं पुनरनिष्टप्रसङ्गात्॥५१॥
क्षणतत्क्रमयोः संयमाद्विवेकजं ज्ञानम्॥५२॥
जातिलक्षणदेशैरन्यतानवच्छेदात् तुल्ययोस्ततः प्रतिपत्तिः॥५३॥
तारकं सर्वविषयं सर्वथाविषयमक्रमं चेति विवेकजं ज्ञानम्॥५४॥
सत्त्वपुरुषयोः शुद्धिसाम्ये कैवल्यमिति॥५५॥
कैवल्यपाद
जन्मौषधिमन्त्रतपःसमाधिजाःसिद्धयः॥१॥
जात्यन्तरपरिणामः प्रकृत्यापूरात्॥२॥
निमित्तमप्रयोजकं प्रकृतीनां वरणभेदस्तु ततः क्षेत्रिकवत्॥३॥
निर्माणचित्तान्यस्मितामात्रात्॥४॥
प्रवृत्तिभेदे प्रयोजकं चित्तमेकमनेकेषाम्॥५॥
तत्र ध्यानजमनाशयम्॥६॥
कर्माशुक्लाकृष्णं योगिनस्त्रिविधमितरेषाम्॥७॥
ततस्तद्विपाकानुगुणानामेवाभिव्यक्तिर्वासनानाम्॥८॥
जातिदेशकालव्यवहितानामप्यानन्तर्यं स्मृतिसंस्कारयोरेकरूपत्वात्॥९॥
तासामनादित्वं चाशिषो नित्यत्वात्॥१०॥
हेतुफलाश्रयालम्बनैः संगृहीतत्वादेषामभावे तदभावः॥११॥
अतीतानागतं स्वरूपतोऽस्त्यध्वभेदाद्धर्माणाम्॥१२॥
ते व्यक्तसूक्ष्मा गुणात्मानः॥१३॥
परिणामैकत्वाद्व्स्तुतत्त्वम्॥१४॥
वस्तुसाम्ये चित्तभेदात्तयोर्विभक्तः पन्थाः॥१५॥
न चैकचित्ततन्त्रं वस्तु तदप्रमाणकं तदा किं स्यात्॥१६॥
तदुपरागापेक्षत्वाच्चित्तस्य वस्तु ज्ञाताज्ञातम्॥१७॥
सदा ज्ञाताश्चित्तवृत्तयस्तत्प्रभोः पुरुषस्यापरिणामित्वात्॥१८॥
न तत्स्वाभासं दृश्यत्वात्॥१९॥
एकसमये चोभयानवधारणम्॥२०॥
चित्तान्तरदृश्ये बुद्धिबुद्धेरतिप्रसङ्गः स्मृतिसंकरश्च॥२१॥
चितेरप्रतिसंक्रमायास्तदाकारापत्तौ स्वबुद्धिसंवेदनम्॥२२॥
द्रष्टृदृश्योपरक्तं चित्तं सर्वार्थम्॥२३॥
तदसंख्येयवासनाभिश्र्चित्रमपि परार्थं संहत्यकारित्वात्॥२४॥
विशेषदर्शिन आत्मभावभावनाविनिवृत्तिः॥२५॥
तदा विवेकनिम्नं कैवल्यप्राग्भारं चित्तम्॥२६॥
तच्छिद्रेषु प्रत्ययान्तराणि संस्कारेभ्यः॥२७॥
हानमेषां क्लेशवदुक्तम्॥२८॥
प्रसंख्यानेऽप्यकुसीदस्य सर्वथा विवेकख्यातेर्धर्ममेघः समाधिः॥२९॥
ततः क्लेशकर्मनिवृत्तिः॥३०॥
तदा सर्वावरणमलापेतस्य ज्ञानस्यानन्त्याज्ज्ञेयमल्पम्॥३१॥
ततः कृतार्थानां परिणामक्रमसमाप्तिर्गुणानाम्॥३२॥
क्षणप्रतियोगी परिणामापरान्तनिग्रार्ह्यः क्रमः॥३३॥
पुरुषार्थशून्यानां गुणानां प्रतिप्रसवः कैवल्यं स्वरूपप्रतिष्ठा वा चितिशक्तिरिति॥३४॥Devprayag
Shankaras "Brahma Jnanavali Mala" – über das universelle Selbst
Die „Girlande des Wissens um Brahman“ brahmajnānāvalīmālā ist ein kurzes Lehrgedicht von Adi Shankaracharya mit 21 Versen und es enthält die Essenz der Lehre des Advaita Vedanta. Shankara hat mehrere solcherlei Lehrgedichte…
Rig Veda – Es gibt eine Wahrheit, die Weisen benennen sie verschieden
एकं सद् विप्रा बहुधा वदन्ति „ekam sad viprā bahudhā vadanti“ „Es gibt eine Wahrheit, die Weisen benennen sie verschieden“ Rig Veda 1.164.46 Diesen 3000 Jahre alten Vers aus dem Rig Veda halte…
